Sot mbushen 24 vite nga ikja në altarin e lirisë të dëshmorit të kombit, Visar Krasniqi. Ai ra heroikisht në fshatin Mateç të Likovë, derisa i ishte bashkuar Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare në luftën e vitit 2001.
U lind më 26 shkurt të vitit 1981 në fshatin Drenoc të komunës së Malishevës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, ndërsa të mesmen drejtimin e mjekësisë në Malishevë. Babai Hamidi e nëna Shefkije kishin 11 fëmijë: Xhemilen, Ismetin, Xhevdetin, Lumturijen, Valdetin, Nexhmijen, Mendehijen, Ardianin, Linditën, Visarin dhe Valonin.
Me të kryer shkollën e mesme të mjekësisë, Visari u regjistrua në Fakultetin e Mjekësisë në Prishtinë. Ishte nxënës i shkëlqyeshëm dhe dëshironte të bëhej mjek i mirë. Edhe do të bëhej po të mbetej gjallë, sepse kishte vullnet për mësim dhe kushte të mira ekonomike. Vëllezërit që ishin para Visarit, e këshillonin atë vetëm të mësonte, duke i garantuar heqjen e shpenzimeve. Megjithatë, fati i dha tjetër rrjedhë jetës së Visarit.
Me të filluar lufta edhe në Maqedoni ai me shokë filluan të interesohen se si të depërtonin në vijat e frontit. Për ta më me rëndësi ishte zgjidhja e drejtë e çështjes kombëtare sesa studimet.
Siç ka treguar në rëfimet e saj nëna e tij, përpara se të nisej për në Maqedoni e kishte këshilluar të birin e saj Visarin të konsultohej me vëllezërit më të mëdhenj, por ai i kishte thënë: Si të pres kur nuk pret situata në Maqedoni, si t’i lëmë vëllezërit tanë në tym e flakë. Ata janë vëllezërit tanë që na ndihmuan neve kur ishim në atë gjendje dhe duhet t’ua kthejmë borxhin.
Visarit i ngutej për luftë, thekson ajo, kështu që ai jo vetëm që i la anash studimet, por edhe dashurinë e tij. Një natë para se të nisej e kishte sjellë në shtëpi vajzën që e dashuronte dhe me të cilën planifikonte të fejohej. Asaj iu drejtua me fjalët: Ty fisnike dua të të njoftoj se po marr rrugën për në luftë dhe lufta mund të sjellë gjëra të padëshiruara: mund të mbetem gjallë, por edhe të mbetem invalid ose të vritem, ti duhet të jesh e përgatitur për të gjitha.
Këto ishin fjalë të rënda për vajzën, por ajo iu kishte kthyer: Dashtë Zoti e kthehesh gjallë e shëndosh, por unë edhe nëse kthehesh në karrocë do të mbetem me ty, e nuk do të ndahem prej teje.
Ishin këto çaste rrëqethëse emocionuese, ku flitej për jetë a vdekje, për aftësi a paaftësi për bashkim të sërishëm a ndarje të përhershme. Lajmin për Visarin nëna në fillim e mori nga djali Ismeti, i cili i kishte thënë se është plagosur rëndë.
Pas rënies së Visarit, nëna e tij i kishte kërkuar njërit nga pesë djemtë të saj që të vazhdonin deri në fund amanetin e vëllaut të tyre, në mënyrë që për asnjë moment të mos vërehej se UÇK-ja kishte një ushtarë më pak.
Katër ditë më vonë, më 6 qershor të vitit 2001, UÇK-së iu bashku djali i katërt i familjes, Ardiani i cili kishte lënë bashkëshorten dhe djalin 9 muajsh. Nuk kishte si tjetër vetëm se prezenca e tij të bënte bujë të madhe. Ndonëse nuk ishte e lehtë që vetëm 4 ditë pasi që i vëllai kishte dhënë jetën për liri, të vazhdonte aty ku e kishte lënë Visari. Ardiani i kthyer nga Zvicra mori uniformën dhe armën e vëllaut të tij nga Xhemajl Jashari dhe Hisni Shaqiri dhe ka vazhduar amanetin e vëllaut deri në përfundim të luftës.
Të gjithë e kemi obligim të ruajmë e nderojmë veprën dhe kontributin e dëshmorëve dhe familjet e tyre.
Lavdi dëshmorëve të kombit!
