Në një kohë kur bota demokratike po avancon drejt përfshirjes më të madhe të grave në politikë dhe vendimmarrje, në skenën shqiptare të Maqedonisë së Veriut, për fat të keq, po ndodh e kundërta. Zgjedhjet lokale që po afrojnë kanë zbuluar një realitet të dhimbshëm dhe zhgënjyes: nga të gjitha partitë politike shqiptare, si në pushtet ashtu edhe në opozitë, asnjë komunë nuk ka një kandidate femër për kryetare komune. Të gjitha kandidaturat janë meshkuj.
Ky është një tregues i qartë i një mentaliteti të ngurtësuar patriarkal, që ende mbizotëron në strukturat partiake shqiptare dhe që vazhdon ta përjashtojë gruan nga rolet kyçe të udhëheqjes. Fjalët për barazi gjinore, për avancimin e gruas, për përfaqësim të drejtë, duket se janë vetëm dekor në fjalime politike, ndërsa në praktikë mbizotëron heshtja dhe mospërfshirja.
Për ironi të fatit, në shumë komuna shqiptare, janë pikërisht gratë ato që mbajnë barrën më të madhe të përditshmërisë: ato janë shtylla e familjes, të angazhuara në punë, në edukim, në kujdesin për të moshuarit e fëmijët. Dhe sërish, kur vjen puna për t’i dhënë atyre mundësinë për të kontribuar në nivel institucional, dera mbyllet.
Partitë politike shqiptare në Maqedoninë e Veriut duhet të ndihen të turpëruara nga ky bilanc. Kjo nuk është vetëm një dështim politik, por edhe një dështim moral dhe shoqëror. Nuk është e pranueshme që në shekullin XXI të mos kemi asnjë kandidate femër në garë për të drejtuar komunat, ndërkohë që në shumë vende të rajonit e më gjerë gratë udhëheqin shtete, qeveri, parlament dhe institucione madhore.
Mosprania e grave në këtë garë nuk është mungesë kapaciteti, por mungesë vullneti politik. Ka gra të shkolluara, të zonja, të angazhuara dhe të gatshme për të marrë përgjegjësi publike – por nuk u jepet mundësia, sepse partitë ende funksionojnë si klube burrash, ku vendimet merren prapa dyerve të mbyllura dhe jo në baza meritokracie.
Kjo gjendje kërkon reagim, jo vetëm nga shoqëria civile dhe organizatat për të drejtat e grave, por edhe nga vetë votuesit – të cilët duhet të kërkojnë më shumë përfaqësim të drejtë dhe gjithëpërfshirës. Përndryshe, çdo fjalim për barazi mbetet bosh, dhe çdo premtim për progres është thjesht një mashtrim i radhës.
Nëse duam një shoqëri vërtet demokratike, atëherë duhet të fillojmë me barazi reale – edhe në listat zgjedhore, edhe në pozitat e kandidimit. Përndryshe, do të vazhdojmë të flasim për progres, ndërkohë që realiteti na kthen prapa në kohë.
