Kur politika harron qëllimin e saj të vërtetë dhe shndërrohet në një skenë të pafund, ku deklaratat e ditës mbulojnë realitetin e hidhur të natës, atëherë populli mbetet vetëm spektator. Ne i kemi ndjekur këto shfaqje për vite me radhë, me shpresën se një ditë do të ndryshojë kapitulli, se do të vijë një akt i ri me më shumë ndershmëri e më shumë përgjegjësi.
Shkruan: Valon Qyra
Por e vërteta është se jemi lodhur. Lodhur nga premtime që zgjohen vetëm gjatë fushatave dhe flenë sërish sapo mbyllen kutitë e votimit. Lodhur nga udhëheqës që e shohin pushtetin si privilegj, jo si detyrim ndaj qytetarëve. Lodhur nga një sistem që shpesh duket i mbyllur, i pandjeshëm, i palëvizshëm.
Në këtë lodhje kolektive, një plagë e hapur mbetet e ardhmja e të rinjve. Sepse rinia nuk është vetëm një grupmoshë. Rinia është energjia që mban gjallë çdo shtet. Por në vend të mbështetjes, shpesh ata përballen me pasiguri. Në vend të mundësive, me dyer të mbyllura. Në vend të vizionit, me raporte që flasin qartë: përparimi është i ngadaltë, i brishtë, e në disa fusha mungon krejtësisht. Edhe vlerësimet ndërkombëtare këtë e theksojnë. Kjo e bën pyetjen edhe më të rëndë: si t’i bindim të rinjtë të ndërtojnë jetën e tyre këtu, në një vend që nuk ua ofron qartë të ardhmen që meritojnë?
Kjo gjendje nuk është ajo për të cilën kemi ëndërruar. Nuk është vendi që duam t’u lëmë brezave që vijnë. Dhe, ndoshta më e dhimbshmja nga të gjitha, është humbja e besimit. Besimi është themeli mbi të cilin ndërtohet çdo marrëdhënie mes qytetarit dhe institucionit. Por kur premtimet thyen, kur përgjegjësia shmanget dhe kur askush nuk mban fjalën e dhënë, ai themel kriset. E kur humbet besimi, humbet edhe motivimi.
Megjithatë, edhe në momentet më të vështira, ekziston një e vërtetë që nuk duhet harruar: ndryshimi fillon te qytetari. Fillon te ne. Nuk është një dhuratë që vjen nga lart, as një mrekulli që ndodh vetvetiu. Është proces që kërkon zë të fortë, kërkon bashkim, kërkon që të mos heqim dorë. Ka nevojë për guxim, për maturi dhe për vetëdijen se politika nuk është pronë e askujt, por është shërbim ndaj popullit.
Prandaj është koha të flasim me qetësi, me argumente dhe me përgjegjësi. Është koha të kërkojmë transparencë, llogaridhënie dhe respekt. Të mos pranojmë më që lodhja jonë të jetë normalitet. Të mos pranojmë që rinia të largohet si zgjidhja e vetme. Të mos pranojmë që e ardhmja të shtyhet pafundësisht.
Sepse një shoqëri që zgjohet, nuk mund të injorohet. Një popull që flet, nuk mund të heshtet. Një rini që qëndron e bashkuar, nuk mund të pengohet.
Ndryshimi nuk është një fjalë e madhe. Është proces. Është këmbëngulje. Është vetëdije. Dhe fillon në momentin kur secili prej nesh vendos të mos rrijë më spektator, por të bëhet pjesë e skenës së vërtetë, asaj të jetës së përditshme, ku vendimet që merren prekin secilin prej nesh.
Kemi të drejtë të kërkojmë më shumë. Kemi të drejtë të ëndërrojmë më shumë. Dhe, mbi të gjitha, kemi të drejtë të jetojmë në një vend që na jep shpresë, siguri dhe dinjitet.
Rinia meriton një të ardhme. Populli meriton dinjitet. Ndryshimi është i domosdoshëm. Dhe është i mundur.