“Unë jam rritur në Karposh 4 dhe pikërisht për këtë arsye këto vende kanë një rëndësi dhe dashuri të veçantë për mua. Shkolla fillore “Petar Pop Arsov”, e njohur më parë si “Ivan Goran Kovaçiç”, ishte vendi ku i mora mësimet e para të rëndësishme, ku krijova miqësi të qëndrueshme dhe përjetova pëlqimet e para, kujtime që i mbaj ende me vete. Tërastat e kujdesit ditor të shkollës ishin vendi ynë i përbashkët në orët e vona, plot me çiltërsi rinore dhe energji.” – rrëfen Sotir Lukrovski për lidhjen e tij emocionale me Karposhin.
Kush është Sotir Lukrovski kur fiken të gjitha ekranet?
Sotiri nuk është vetëm një karposhas i lindur – ai është baba, bashkëshort, fqinj dhe mik. Njeri që ka punuar për 30 vite në një nga kompanitë më të mëdha maqedonase, por kurrë nuk e ka harruar rrugën ku është rritur.
Për mua, Karposhi nuk është vetëm një vendbanim, por një komunitet i gjallë, me kujtime, njerëz, parqe dhe zakone që më kanë formuar si njeri. Ndaj dhe vizioni im për komunën është thellësisht personal: me shumë dashuri për ta bërë Karposhin një shtëpi më të mirë për të gjithë.
Sotiri është edhe një njeri me vizion – të qartë, të qëndrueshëm dhe real. Nuk besoj në fjalë boshe, por në vepra që lënë gjurmë. Në botën time, planet krijohen me zemër dhe realizohen me mendje, përmes punës ekipore, dialogut të hapur dhe ndjenjës së përgjegjësisë.
Qëndrimi im është i qetë, por i fortë. Jam i hapur ndaj ideve të reja, por gjithmonë i rrënjosur thellë në vlerat e ndershmërisë, përgjegjësisë dhe respektit. Këto nuk mësohen nga librat – por ndërtohen gjatë jetës, përmes familjes dhe punës me njerëzit.
Marrëdhëniet njerëzore janë në zemër të qasjes sime. Nuk e shoh rolin e kryetarit të komunës si pozicion mbi njerëzit, por si një urë mes tyre dhe nevojave të tyre të përditshme: “Çdo rrugë ka historinë e vet, çdo ndërtesë ka pulsin e saj”.
Cili është rituali juaj i mëngjesit? Çfarë bëni në 30 minutat e para pasi zgjoheni?
Zgjohem herët, shpesh para të gjithëve në shtëpi. Gjëja e parë që bëj është të përgatis një kafe dhe të ulem pak në qetësi. Ky është momenti im për të menduar, për t’i radhitur detyrimet, por edhe për të kujtuar pse i bëj gjërat.
Pastaj bisedoj shkurt me bashkëshorten, pak të qeshura me fëmijët – dhe dita mund të fillojë.
Çfarë ju motivon në një ditë kur “asgjë nuk shkon siç duhet”?
Ka ditë të tilla, çdo njeri i përjeton. Kur gjërat nuk shkojnë siç i kam planifikuar, mbështetem te durimi dhe përvoja. Kam mësuar se asgjë nuk zgjidhet me panik. Më motivon mendimi se kam përgjegjësi ndaj familjes sime, njerëzve me të cilët jetoj dhe punoj. Nuk mund të lejoj një ditë e vështirë të më errësojë gjithë vizionin.
Kur është momenti kur jeni ndjerë më shumë… si njeri, e më pak si “funksionar”?
Kur ndihmon pa fotografi, pa video, pa postime, pa shpërblime apo bujë. Sinqerisht, kjo është gjë që e bëj shpesh dhe shumë njerëz më njohin pikërisht për këtë, për shkak të punës që kam bërë dhe personalitetit tim.
Shpesh më ndodh që njerëzit, nga mirënjohja për ndihmën dhe mbështetjen, të më dërgojnë ndonjë byrek që e ka përgatitur nëna e fqinjit, shokut, mikut… ose ndonjë ikonë për kujtim – diçka që nuk ka çmim.
Mirënjohja nuk matet me pasuri materiale, por me momentin kur dikush të thotë: “Kjo s’është shumë, por ti atëherë bëre gjënë më të rëndësishme për mua. Je si vëlla për mua.”
Atëherë kujton se nuk je as kandidat, as menaxher, as funksionar. Je njeri mes njerëzve. Dhe kjo është nderi më i madh.
Si duket pasditja perfekte në botën tuaj – pa takime, pa thirrje, vetëm ju?
Pasditeja perfekte për mua është e thjeshtë. Pa telefon, pa obligime – vetëm qetësi dhe pak kohë për veten. Një shëtitje me qenin nëpër lagje. Kjo është mënyra më natyrale për t’u shkëputur nga zhurma dhe për të mbetur i lidhur me vendin ku jetoj.
Nëse është mot i mirë, ndalem dhe ujis oborrin përpara ndërtesës. Nuk e bëj nga detyrimi, por është zakon. Një ritual i vogël me vlerë të madhe. E shoh gjelbërimin si pjesë të kulturës sonë të përbashkët – kur kujdesesh për mjedisin, tregon se të interesojnë edhe njerëzit përreth.
Pasditet e tilla më mbushin me energji. Nuk më duhet shumë, vetëm pak qetësi dhe ndjenja që jam aty ku duhet të jem.
Çfarë keni mësuar për veten falë fëmijëve tuaj – diçka që asnjë këshilltar apo libër nuk do t’jua thoshte?
Si baba i tre fëmijëve – dy vajza dhe një djalë – kam mësuar se durimi nuk matet në minuta, por në dashuri. Fëmijët më mësuan të jem më i pranishëm, jo vetëm fizikisht, por me gjithë vëmendjen. Nuk mund t’i mashtrosh me tundje koke dhe fjalë boshe – ata ndjejnë menjëherë nëse nuk je “prezent”.
Falë tyre, kuptova se nuk kam pse të kem gjithmonë përgjigje. Nganjëherë është e mjaftueshme vetëm të dëgjosh. Mësova se është në rregull të gabosh, të kërkosh ndjesë, të qeshësh me të metat e tua.
Fëmijët nuk kërkojnë prind të përsosur – kërkojnë një njeri të vërtetë pranë tyre. Kjo nuk shkruhet në asnjë libër, por e përjeton çdo ditë.
Cilën libër, film apo këngë gjithmonë ju kthen fokusin ose ju jep frymëzim?
“Princi i Vogël” nga Antoine de Saint-Exupéry është një libër që shumë prej nesh e kishim lexim të detyrueshëm në shkollë. Për mua, nuk është vetëm një përrallë për fëmijë – është një mësim i vërtetë jete. Sa herë më duhet një kujtesë për rëndësinë e njerëzores, empatisë dhe lidhjeve të sinqerta – e kujtoj atë.
Sa i përket filmave, “Në kërkim të lumturisë” (The Pursuit of Happyness) me Will Smith gjithmonë më jep energji dhe më motivon të mos dorëzohem, edhe kur sfidat janë të mëdha.
Ndërsa kur flasim për këngë, “What a Wonderful World” nga Louis Armstrong më rikthen optimizmin dhe më kujton se bota ka ende shumë bukuri – nëse vetëm dëshirojmë ta shohim.
Nëse do të kishit një superfuqi për një ditë – cila do të ishte dhe si do ta përdornit në Karposh?
Nëse do të kisha një superfuqi për një ditë, do të doja të shihja njerëzit në Karposh të lumtur, të përmbushur dhe të bashkuar. Të ndjej fuqinë e vërtetë të bashkësisë dhe gëzimin që buron kur çdo fqinj mbështet tjetrin dhe kur së bashku ndërtojmë një të ardhme më të mirë.
Me një superfuqi të tillë, do të përkushtohesha në lidhjen e njerëzve, në inkurajimin e tyre dhe krijimin e një atmosfere ku secili ndjehet i rëndësishëm dhe i vlerësuar.
Unë besoj se Karposhi meriton të jetë një komunitet ku njerëzit jo vetëm që jetojnë, por edhe përparojnë. Jam i përkushtuar që të ndërtoj një komunë të tillë, ku empatia, respekti dhe bashkimi janë themeli i çdo dite.
Së bashku, me dashuri dhe përkushtim, mund të ndërtojmë një të nesërme më të mirë për fëmijët tanë dhe për të gjithë ne.
A ekziston ndonjë histori, kujtim apo simbol i fshehur në Karposh që pak njerëz e njohin – por që ia vlen të dëgjohet nga të gjithë?
Unë jam rritur në Karposh 4 dhe prandaj këto vende kanë një rëndësi të veçantë për mua. Shkolla fillore “Petar Pop Arsov”, më parë e njohur si “Ivan Goran Kovaçiç”, ishte vendi ku i mësova mësimet e para të rëndësishme, krijova miqësi të qëndrueshme dhe përjetova pëlqimet e para – kujtime që i mbaj ende me vete.
Salla sportive “Partizan” për mua ishte më shumë se një palestër – aty të gjithë nga Karposhi bënim sport, luanim basketboll dhe lojëra të tjera. Në një periudhë ishte edhe vendi ku lagjja jonë mblidhej për festa dhe mbrëmje disko.
Për mua, këto simbole nuk janë thjesht objekte – por pjesë e fëmijërisë sime dhe zemra e Karposh 4, simbol i bashkësisë, historisë dhe dashurisë për vendin ku jetojmë.
