“E di si është? Ndonjëherë gjithçka duhet të shpërbëhet që të mund të bashkohet përsëri,” tha me buzëqeshje Ramiz Brahimaj, i mbështjellë me një mantel të lehtë, ndërsa qëndronte në sauna disa javë para përballjes së tij në UFC 320 kundër Austin Vanderford në “T-Mobile Arena”.
Luftëtari shqiptar nga Nju Jorku, që aktualisht është në formën më të mirë të karrierës, vjen pas dy fitoreve të jashtëzakonshme — një nokaut në raundin e parë kundër Mickey Gall në nëntor në Madison Square Garden dhe një tjetër përfundim teknik kundër Billy Ray Goff në maj, që të dyja të shpërblyera me çmimin Performance of the Night.
“E di se çfarë më ndihmoi? Kur gjithçka po më binte mbi kokë, e pashë veten si një farë. Njerëzit të hedhin baltë, por ajo baltë, ajo ujë që rrjedh përmes çarjeve, më ndihmoi të rritem. Dhe tani jam këtu ku duhet të jem,” tha Brahimaj.
Sot ai stërvitet në Çikago, nën drejtimin e Mike Valle, përkrah kampionit të njohur Belal Muhammad dhe ekipit Valle Flow Striking. Ai është në një seri fitoreje për herë të parë pas shumë kohësh dhe e pranon se kurrë s’ka qenë më mirë fizikisht, mendërisht dhe shpirtërisht.
“Isha lodhur, isha i dëmtuar dhe në një moment madje mendoja të tërhiqesha. Por tani jam kthyer më i fortë. Nuk kam nevojë të bind askënd me fjalë – thjesht do t’ua tregoj me vepra, siç tha Muhamed Ali: ‘Do t’ju tregoj sa i madh jam.’”
Brahimaj, i cili mban një rekord profesional 12-5 dhe një përqindje përfundimesh prej 100%, shpjegon se çelësi i suksesit të tij është besimi në vetvete dhe durimi për të kaluar çdo pengesë.
Dy fitoret e fundit kanë qenë shumë emocionale për të — një në Madison Square Garden, ku i përmbushi një premtim nënës së tij dhe festoi me gjyshen e dashur, dhe një tjetër ku mposhti kundërshtarin pas një ndërrimi të papritur, duke provuar se suksesi i tij nuk ishte rastësi.
“E ndjej sikur më është hequr një barrë nga shpatullat,” tha ai. “Çdo herë që hyj në oktagon, dua të tregoj frytin e punës sime, dua të tregoj artin tim. Dhe kur e arrij këtë — nuk ka ndjenjë më të mirë.”
Historia e Ramizit është një mozaik i vërtetë sakrifice dhe shprese: pas një tumori pas syrit që i ndaloi ëndrrën për të hyrë në Dana White’s Contender Series, dhe pas një dëmtimi të rëndë në shpatull që mund t’i kishte përfunduar karrierën, ai nuk u dorëzua kurrë.
“Të gjitha pjesët e këtij mozaiku – çdo sfidë, çdo dhimbje – janë bërë pjesë e një tabloje të bukur,” tha ai, duke kujtuar fjalët e babait të tij, Shabanit: “Kur një copë e vogël hiqet, mozaiku ndryshon.”
“Dhe tani, më 4 tetor, kur të ngre dorën pas një performance të bukur, do të ndjej që më në fund jam aty ku duhet të jem — në vendin që më përket.”
Ramiz Brahimaj, shqiptaro-amerikani që lufton me zemër, po vazhdon të shkruajë historinë e tij në UFC me pasion, vendosmëri dhe shpirt luftëtari.
